Licht, camera en een beetje geluk – actie!

Wat begon als een uitlaatklep in een moeilijke tijd, bleek uiteindelijk uit te groeien tot een enorme droom: de grootste acteur ooit worden! Melchior Riemens (21) is acteur en afgestudeerd aan de acteursopleiding van Noorderpoort.

Zelfs zijn leven lijkt soms net een film: hij vertelt over zijn stage in Londen, de onverwachte ontmoetingen die hij daar heeft gehad, kansen die hij heeft gezien én gepakt en over zijn verschillende rollen. Zowel op het grote doek, als op een andere manier!

De grootste acteur ooit
Dit leest natuurlijk als een succesverhaal, maar dit is niet altijd zo geweest. ‘Van mijn 12^e tot mijn 16^e zat ik in een zware depressie. Gamen was daarin mijn enige comfort, en ik zat voornamelijk binnen. Dat heb ik stapje voor stapje overwonnen door van het leven te gaan genieten en mezelf een ‘onmogelijk’ doel te stellen. Ik pak alles aan waarvan ik het gevoel krijg: ja, dit is écht wat ik wil. Sinds ik uit die somberheid ben zeg ik altijd al: ik ga de grootste acteur worden. Dat betekent dat ik alles op alles zet om op het hoogste niveau te komen. Zo heb ik altijd weer een reden om wakker te worden en ervoor te gaan. Ik wil graag inspireren om voor je dromen te blijven vechten.’  

Van Groningen naar Londen
De vervolgstap was dus makkelijk: de acteursopleiding. In deze periode besloot Melchior de sprong te wagen en een stage te zoeken in Londen. Daar leerde hij van alles over filmacteren en bouwde hij waardevolle connecties op. ‘Ik ben van plan terug te gaan,’ vertelt Melchior. ‘Ik wacht nog op mijn visum, dat is er met Brexit natuurlijk niet makkelijker op geworden, maar dat houdt me niet tegen!’. Melchior keert terug naar zijn oude stageplek – maar nu in de rol van coach en docent. ‘Ze vonden dat ik goed kon uitleggen en fijne feedback gaf, dus dat was een mooi compliment.’

Bijzondere ontmoetingen
Soms lijkt zijn leven zelf een film. Tijdens een bioscoopbezoek aan de film Napoleon in Londen raakte Melchior – in een verder lege zaal – in gesprek met een ouder echtpaar. Daar bleek dat de vrouw tot de familie Klemperer behoorde, bekend door verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. ‘Mijn vader is historicus, dus die naam klonk direct bekend. Ze nodigde me uit om een keer langs te komen voor een kop koffie. Ik kwam erachter dat ze veel voor de BBC heeft gewerkt en dus ook veel kennis heeft over het medialandschap. Ook vertelde ze dat ze bezig was met een biografie over haar oom. Ze hoopt dat die uiteindelijk verfilmd kan worden. Hij heeft tijdens de oorlog veel Nederlanders ontmoet die een grote rol spelen in zijn verhaal, dus wie weet wat daar nog uit voort komt!’

Na die eerste kop koffie ontstond er een waardevolle vriendschap. ‘Niet vanwege eventuele carrièrekansen, maar door de interessante gesprekken en inzichten die we elkaar kunnen bieden door ons generatieverschil.’

Een officiële filmset
Tijdens zijn stage stond Melchior voor het eerst op een officiële filmset. ‘Tijdens de opleiding lag de focus op theater, dus daar had ik meer ervaring in. Ik heb wel reality tv gedaan, maar dat is ook niet te vergelijken. Dit was dus echt iets nieuws. En weer zo’n ‘gelukje’: ik ben ‘getypecast’ voor een rol in de film The Full House. In films maken ze soms gebruik van stockbeeld (beeld dat al bestaat), zoals droneshots. Ik leek toevallig extreem veel op iemand die in dat beeld binnen liep, dus was dat een perfecte match.’

‘Ik vond het wel spannend, want de eerste scène die ik moest spelen was best duister. In de scène kom ik net terug van een bankoverval, met mijn shotgun. Ik had niet veel tekst, maar stond wel tegenover een bekende Engelse acteur, Ian Burfield. Zenuwachtig dat ik was! In een andere scène werd ik neergeschoten in mijn voet. Daar kreeg ik echt even een error. Ik moest vallen, iets zeggen en mijn gun afgeven tegelijk. Het kostte me 17 takes, maar uiteindelijk stond het erop, haha.’

Een andere rol
Naast acteur is Melchior ook werkzaam voor een agency om acteurs en rollen aan elkaar te koppelen. Hij kent dus beide kanten van het vak. ‘Op deze manier leer je zoveel over mensen. Over dromen, en een bepaalde drive. Zo kan ik de beschikbare rollen ook weer beter linken. Verder heeft dit me ook veel geleerd over de veiligheid in het vak. Dat staat binnen ons agency echt op nummer één. We overleggen met het talent, de castingplekken en ook nog eens via de regisseur. Soms lijkt iets heel mooi, maar als je dan verder gaat onderzoeken hoor je ineens verhalen over de crew of bijvoorbeeld de regisseur die niet zo positief zijn. Daar sturen wij onze mensen dan niet naartoe. En dat geldt nog eens extra voor vrouwen of personen uit de LGBTIQ+- gemeenschap.’

Respectvol brutaal
Dat Melchior er voor de volle 100% voor gaat is niks nieuws. Dat doet hij al van jongs af aan. ‘Vroeger leek het me al tof om in een horrogame te spelen. Dat heet motion capture, dan krijg je een pak aan met allemaal sensoren en lijkt het dus net of je in het spel zit. Terwijl je dus eigenlijk voor een greenscreen staat te spelen. Toen ik 13 was heb ik twintig castingbureaus gemaild met de vraag of ze iets voor me hadden. Je moet het gewoon proberen, jezelf verkopen. Brutaal zijn op een respectvolle manier, meer is het niet. Ook al krijg je een bepaalde rol niet, of gaat het niet zoals je wil: je weet nooit wat je er later weer aan gaat hebben. Iedereen die je tegenkomt kan me iets geven waar ik iets aan heb. Of dat nu contacten, nieuwe ideeën of gewoon inspiratie is. Je kunt alles gebruiken!’

‘Mijn docent zei tijdens mijn afstudeerspeech: “Je staat heel erg open voor alles”. En dat klopt, dat moet eigenlijk ook wel. Het gaat vaak om connecties. Je ogen openhouden, openstaan voor andere dingen, kletsen met mensen. Op een echte, eerlijke manier. Je kunt zelf heel veel kansen vinden, je hoeft er echt niet op te wachten tot ze vanzelf voorbijkomen!’